Syn Boży w Nowym Testamencie – oczami ludzi z I wieku

Arthur Weigall w książce „The Paganism in our Christianity” (Pogaństwo w naszym chrześcijaństwie) poświęca jeden akapit synostwu Bożemu. Wyrażenie „syn Boży” jest do dzisiaj uznawane za tożsame z „Bóg-Syn”, mimo że taka zbitka w Biblii nie występuje. Natomiast tytuł „Syn Boży” jest stosowany, nie tylko do Chrystusa, ale też do całego Izraela (Wyjścia 4:22, Ozeasza 11:1), ale także ludzie, w tym pierwszy człowiek (Adam), o czym pisze Weigall.

Arthur Weigall Syn Boży w Nowym Testamencie

Syn Boży w Nowym Testamencie – oczami ludzi z I wieku

Kiedy był z nimi, Jego uczniowie uważali Go za Syna Bożego, w tym sensie, że był posłanym przez Boga Mesjaszem lub Chrystusem

(…) Listy św. Pawła, napisane między 52 a 64 r. n.e., to nasze najbardziej autorytatywne źródła; i w nich Jezus uważany jest za Chrystusa, wyznaczonego przez Boga Najwyższego, odrębnego od niego.

„Dziękuję mojemu Bogu”, mówi św. Paweł, „przez Jezusa Chrystusa za was” ¹ lub mówi o „Bogu, naszym Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie” ² lub „Bogu naszego Pana Jezusa Chrystusa” ³, „Dla nas”, pisze, „jest jeden Bóg Ojciec, z (tj. od)) którego jest wszystko” ⁴; oraz mówi o proroctwach „Boga, dotyczących jego Syna Jezusa Chrystusa, naszego Pana, który został uczyniony z nasienia Dawida według ciała i ogłoszony Synem Bożym według Ducha świętości” ⁵.

Fakt, że św. Paweł uważał Jezusa Chrystusa za Syna Bożego, sam w sobie nie oznacza, jak nierozważnie jesteśmy skłonni przypuszczać, że myślał o Nim jako o Bogu. Mesjasz był nazywany Synem Bożym, ale żaden Żyd nie myślał o nim jako o Bogu; i nawet Adam mógł być nazywany Synem Bożym ⁶, podczas gdy wszyscy wierzący byli uznawani za synów Bożych ⁷.

W kolejnej najwcześniejszej księdze Nowego Testamentu, Księdze Objawienia, Jezus jest nadal Chrystusem, Synem Bożym, ale nie samym Bogiem; i w Dziejach Apostolskich jest tak samo, jak widać na przykład w słowach: „Z nasienia tego człowieka (Dawidowego) Bóg wzbudził Zbawiciela, Jezusa” ⁸ i „przez tego człowieka głoszone jest odpuszczenie grzechów”, ⁹, lub ponownie: „On (Bóg) będzie sądził świat sprawiedliwie przez tego człowieka, którego wyznaczył” ¹⁰.

Również w Ewangeliach synoptycznych Jezus różni się od Boga i jak się wydaje, naprawdę zdecydowanie odrzuca ideę, że jest z Nim tożsamy. Dlatego mówi: „Dlaczego nazywasz mnie dobrym? – nie ma dobrego oprócz jednego – Boga” ¹¹ oraz: „Nie do mnie jednak należy danie miejsca po mojej prawej albo lewej stronie” ¹².

Jego wołanie z krzyża: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” ¹³ nie jest okrzykiem tego, który wierzył, że jest Bogiem; nie byłoby też tych i innych wyrażeń, gdyby autorzy Ewangelii próbowali umieścić Go o oczach czytelnika jako nie do odróżnienia od Boga. (…) Tak naprawdę przez cały pierwszy wiek nikomu nie przyszłoby do głowy, by uważać Jezusa za Boga; był On Chrystusem, posłanym przez Boga Zbawicielem, Synem Bożym, Pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem.

Arthur Weigall, The Paganism in our Christianity

Sam Weigall wierzył jednak w inkarnację (wcielenie) Syna Bożego, który „w jakiś tajemniczy sposób (sic – red.) zawsze istniał po prawicy Boga”, mimo że sam zauważa, że inkarnacja (wcielenie) było ideą obecną w religiach pogańskich – Weigall podaje przykład Kriszny (ósme wcielenie hinduskiego boga Wisznu). Jak różne takie myślenie było od postrzegania Mesjasza przez Hebrajczyków, o tym w innych artykułach na naszej stronie (np. tutaj w artykule o Słowie z Jana 1)

Zobacz także: Mesjasz w judaizmie i Chrystus w chrześcijaństwie