Α; Ἄλφα [alfa]. Słownik grecko-polski

Ἄλφα

Α; Ἄλφα, τό – alfa (G1)

Ἄλφα: etymologia

Zapożyczone z fenickiego 𐤀 ‎ (ʾ/⁠ʾālep⁠/). Nazwa litery pochodzi z fenickiego 𐤀𐤋𐤐‎ (ʾlp, „byk, wół, głowa bydła”) [wiktionary]

Alfa: znaczenie

1) Alfa – liczebnik 1

Pierwsza litera greckiego alfabetu, stąd też znajdujemy ją w nazewnictwie listów (1 Koryntian; 1 Tesaloniczan; 1 Tymoteusza; 1 Piotra i 1 Jana)

2) Alfa – początek / pierwszy

Wraz z literą Ὦ (omega) na opisanie początku (i końca) (Objawienia 21:6; Objawienia 22:13); w tym drugim przypadku synonim ze słowem „początek”.

W podobnym sensie użyty w Objawienia 1:8 ( Alfa i Omega (…) ten, który jest i który był, i który przychodzi).

3) Alfa – przedrostek „nie”

Litera „a” może być przedrostkiem w danym wyrazie (alpha privativum); np. ἀβαρής

4) Alfa – wzmocnienie wyrazu

Alpha copulativum służy wzmocnieniu znaczenia słowa, np. ἄβυσσος.

5) Alfa – przedrostek „jeden”

Przedrostek oznaczający: jeden, pojedynczy, np. ἅπαξ.

Ἄλφα: występowanie

Różnice: w Objawienia 1:11 występuje jedynie w Textus Receptus.

Objawienia 1:8: Ja jestem  Alfa  i Omega, początek i koniec, mówi Pan, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.

Objawienia 21:6: I powiedział do mnie: Stało się. Ja jestem  Alfa  i Omega, początek i koniec. Ja spragnionemu dam darmo ze źródła wody życia.
Objawienia 22:13: Ja jestem  Alfa  i Omega, początek i koniec, pierwszy i ostatni.

przekład: UBG

Ἄλφα: przykłady poza Biblią

Arystoteles, Metafizyka 1086b:25
τῶν συλλαβῶν μίαν, εἴπερ μὴ καθόλου καὶ τῷ εἴδει αἱ αὐταὶ ἀλλὰ μία ἑκάστη τῷ ἀριθμῷ καὶ τόδε τι καὶ μὴ ὁμώνυμον· ἔτι δʼ αὐτὸ ὃ ἔστιν ἓν ἕκαστον τιθέασιν· εἰ δʼ αἱ συλλαβαί, οὕτω καὶ ἐξ ὧν εἰσίν· οὐκ ἔσται ἄρα πλείω  ἄλφα  ἑνός, οὐδὲ τῶν ἄλλων στοιχείων οὐθὲν κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον

Diogenes Laertios; Żywoty i poglądy słynnych filozofów 7.1.56
(…) Τῆς δὲ λέξεως στοιχεῖά ἐστι τὰ εἰκοσιτέσσαρα γράμματα. τριχῶς δὲ λέγεται τὸ γράμμα, τό τε στοιχεῖον ὅ τε χαρακτὴρ τοῦ στοιχείου καὶ τὸ ὄνομα, οἷον Ἄλφα·