Nadchodzące Królestwo Mesjasza. Wprowadzenie

Wprowadzenie

Królestwo Boże w hebrajskim rozumieniu

Świat naukowy znalazł się w impasie, podejmując próby zrozumienia życia i nauczania Jezusa. Od dawna ustalone i głęboko zakorzenione schematy myślowe uniemożliwiają pełne wniknięcie w ducha jego misji. Trudność leży po prostu w braku przychylności dla Mesjańskiego Królestwa, które leżało u podstaw wszystkiego, czego Jezus nauczał.

Ten tak zwany problem mesjańskiej świadomości Jezusa może zostać rozwiązany jedynie wtedy, gdy uczeni porzucą swoje uprzedzenia wobec mesjanizmu, który przenika Nowy Testament, a tak naprawdę całą Biblię. Wyjaśnianie religijnego dokumentu przez tych, którzy nie podzielają poglądów przedstawionych w samym dokumencie powoduje ogromne problemy. Tradycyjne chrześcijaństwo, zarówno konserwatywne, jak i liberalne, nie znajduje zbyt wiele czasu dla kwestii mesjańskich, w takim sensie, w jakim Jezus i jego audytorium z I wieku rozumieli ten termin. Dopóki wyjaśniający nie przestawią się na hebrajski, mesjański punkt widzenia na środowisko, w którym Jezus nauczał, i nie zaczną podchodzić do niego z sympatią, dalej będą zaciemniać obraz tego jedynego Jezusa historii i wiary, zarówno samego człowieka, jak i jego przesłanie.

Czytanie Nowego Testamentu przez filtr kościelnej tradycji miało miejsce tak długo, że nic innego jak teologiczna rewolucja może położyć mu kres. Ale są znaki zwiastujące nadzieję. Pod koniec XX wieku zaistniał nastrój, który może spowodować nowe spojrzenie na pisma Nowego Testamentu, niezbędne, aby dotrzeć do ich sedna. Pragnienie odkrywania jest obecne wśród teologów i zwykłych badaczy Biblii. To dowód, że dogmaty post-biblijnego chrześcijańska, których uścisk był silny niczym imadło, zaczynają tracić moc oddziaływania.

Zobacz także: „Dziś będziesz ze Mną w raju”. Czy złoczyńca rzeczywiście znalazł się w raju dziś?

To, czym należy się bezzwłocznie zająć, to czytanie Nowego Testamentu, a także całej Biblii, w sposób umożliwiający jego jednobrzmiącemu przesłaniu przemawianie do nas. Ale musimy się wystrzegać odfiltrowywaniu tych elementów przekazu, które uznajemy za nieodpowiednie lub obce naszym nowoczesnym sposobom myślenia. Tak często zdarzało się, gdy uczeni decydują arbitralnie, które elementy Nowego Testamentu przyjmują jako istotne dla wiary. Jeśli nie są zwolennikami apokalipsy, Jezus, którego odnajdą w zapisach, nie powie nic dramatycznego na temat końca wieku. Jeśli będą szukali liberalnej postaci, znajdą ją w Jezusie. Jeśli reformatora społecznego, odkryją go w pismach chrześcijańskich.

Powszechnie uznaje się, że stanowiło to słabość metody naukowej w przeszłości. Niemniej jednak, współcześni teologowie w dalszym ciągu wykazują swoją niechęć w stosunku do mesjanizmu Jezusa, kiedy albo ignorują te jego wypowiedzi, które stanowią dowód, że wywodził się z najlepszej starotestamentowej i żydowskiej tradycji apokaliptycznej ¹, bądź też obwiniają kościół Nowego Testamentu o puszczanie wodzy fantazji. Wiele wysiłku włożono celem usprawiedliwienia Jezusa za nauki, które uznano za niewygodne lub nieakceptowalne.

Jeśli jednak czytamy Nowy Testament w jego hebrajskim kontekście i zagłębimy się w jego przesłanie, odkryjemy, że chrześcijaństwo, które się wyłoniło, jest zarówno spójne, jak i praktyczne, jednak różne w kilku ważnych względach od wiary, która zyskała popularność jako religia Jezusa i Apostołów.

To właśnie od nauk Jezusa jako głównego tematu należy rozpocząć każde studium. Na szczęście, świat naukowy jest jednomyślny w rozumieniu, co było tym tematem. Nawet pobieżne spojrzenie na relacje Mateusza, Marka i Łukasza pokazuje, że niewątpliwie było to Królestwo Boże.