Królestwo Boże w proroctwach

Musi wydać się znamienne, że Królestwo Boże jest treścią pierwszej kwestii na temat Jezusa, nawet przed jego narodzeniem: „da Mu Pan Bóg tron Dawida, Jego ojca, I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a Królestwu Jego nie będzie końca (Łukasza 1:32-33).

Ta zapowiedź anioła Gabriela nie była zaskoczeniem, stanowiąc opis roli Mesjasza. To, co obiecywał anioł, było dokładnie tym, na co wierzący mieli nadzieję. Kiedy pytamy, co dawało tę nadzieję, odpowiedź brzmi po prostu: przesłanie wszystkich proroków. Powtarzający się motyw hebrajskich proroków to Królestwo Boże, które zostanie ustanowione na całym świecie z odbudowaną Jerozolimą jako stolicą oraz Mesjaszem jako Bożym wysłannikiem, zarządzającym idealnym rządem światowym.

Obietnica doskonałego rządu na ziemi została najpełniej potraktowana przez hebrajskich proroków Starego Testamentu. Jako typowy przykład ich wizji przyszłości możemy zacytować szereg z licznych wersetów opisujących rząd obiecanego potomka Dawida na odnowionej ziemi. Oczekiwane światowe imperium to Królestwo Boga zarządzane dla Niego przez Jego wyjątkowego reprezentanta i wice-regenta, Mesjasza.

„I tron będzie utwierdzony dzięki miłosierdziu; zasiądzie na nim w prawdzie, w przybytku Dawida, ten, który będzie sądził i dbał o prawo, i niezwłocznie wymierzy sprawiedliwość” (Izajasza 16:5).

Prostota koncepcji jest dobrze oddana przez ten sam werset, przetłumaczony przez ,,Good News Bible” (wydanie angielskojęzyczne – przypis tłumacza):

„Wtedy jeden z potomków Dawida będzie Królem i będzie rządził narodem wiernością i miłością. Szybko uczyni to, co słuszne, i będzie widział, czy sprawiedliwość jest wykonywana” (tłumaczenie z języka angielskiego – przypis tłumacza).

To, co widzieli prorocy, było wizją utopijnych warunków panujących na ziemi, które nastąpią po podboju świata przez Jahwe (Pana Boga), działającego przez Jego wybranego przedstawiciela, obiecanego Króla: „zakróluje Jahwe Zastępów na górze Syjon i w Jeruzalem (Izajasza 24:23). „Ogłosi [Mesjasz] pokój narodom. Jego władanie będzie od morza do morza, od Rzeki [Eufrat] aż po krańce ziemi” (Zachariasza 9:10).

Abdiasz opisuje panowanie Izraela podczas zbliżających się rządów w erze mesjańskiej:

dom Jakuba posiądzie tych, którzy go złupili. […] I posiądą Negeb, górę Ezawa, i Szefelę, kraj Filistynów, i posiądą ziemie Efraima i ziemie Samarii, a Beniamin [posiądzie] Gilead. A wygnańcy tego wojska z synów Izraela posiądą Kanaan aż do Sarepty. Wygnańcy zaś z Jerozolimy, którzy przebywają w Sefarad, posiądą miasta Negebu. I wkroczą zwycięzcy na górę Syjon, aby sądzić górę Ezawa. I będzie dla Jahwe królestwo!” (Abdiasza 1:17-21).

Najwyraźniej Królestwo Boże ma być nowym politycznym i terytorialnym porządkiem z siedzibą w ziemi obiecanej w Izraelu. Taki jest pogląd podzielany przez wszystkich proroków Izraela. Także Jeremiasz zapisał słowa Pana, obiecujące narodowe odrodzenie Izraela pod rządami Mesjasza:

Oto nadejdą dni — wyrocznia Jahwe — kiedy wzbudzę Dawidowi odrośl sprawiedliwą. Będzie panowała jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywała prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie (Jeremiasza 23:5-6).

Wizja Izajasza i Micheasza jest nie mniej jasno sprecyzowana, z dodatkową gwarancją wielostronnego rozbrojenia pod rządami Mesjasza:

Bo chłopiec nam się narodził, syn został nam dany i otrzymał władzę na swe barki [obiecany zbawiciel, Mesjasz] […] Wielki w panowaniu, a pokojowi nie będzie końca nad tronem Dawida i nad Jego królestwem, bo umacnia je i wspiera je prawem i sprawiedliwością od teraz aż na wieki. […] z Syjonu pochodzi pouczenie, a słowo Jahwe z Jerozolimy. Będzie rzecznikiem prawa wśród narodów i rozjemcą między licznymi ludami. I przekują swe miecze na ostrza pługów, a swoje oszczepy na sierpy. Nie podniesie miecza naród przeciw narodowi i nie będą już odbywali ćwiczeń wojennych (Izajasza 9:6-7, Izajasza 2:3-4, Micheasza 4:2-3).

Jeden z najdobitniejszych opisów Królestwa Bożego pojawia się w ks. Daniela 2:44. Po zniszczeniu wrogich światowych mocarstw ,,Bóg niebios ustanowi królestwo [wyraźnie chodzi tutaj o światowe imperium], które nigdy nie zginie, królestwo, które nie przejdzie na inny naród. Zmiażdży i zniszczy wszystkie owe królestwa, ono zaś będzie trwać na wieki”. W Daniela 8 to samo obiecane Królestwo ma być administrowane przez Syna Człowieczego (ulubione określenie Jezusa używane w stosunku do siebie) i jego naśladowców, lud wybrany przez Boga:

I dano Mu [Synowi Człowieczemu] panowanie, chwałę i królowanie: będą Mu służyły wszystkie ludy, narody i języki. Jego panowanie będzie wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królowanie – królowaniem, które nie ulegnie zagładzie. […] Jego królowanie i władzę oraz wszystkie królestwa pod całym niebem otrzyma lud świętych Najwyższego. Królowanie Najwyższego jest wieczne. Wszystkie potęgi będą Go czciły i będą Mu posłuszne (Daniela 7:14, Daniela 7:27).

Rewolucja związana z objęciem tronu przez Mesjasza w jego Królestwie jest opisana przez Zachariasza:

Wtedy wystąpi Jahwe i będzie walczył przeciw tym ludom […] Jahwe będzie królem nad całą ziemią […] I stanie się, że każdy, kto ocaleje ze wszystkich ludów, które ruszyły przeciw, Jerozolimie, rokrocznie pójdzie pokłonić się Królowi, Jahwe Zastępów (Zachariasza 14:3, Zachariasza 14:9, Zachariasza 14:16).

Te i wiele innych wersetów z ksiąg prorockich wykazują bezdyskusyjnie, że Królestwo Boże będzie nowy światowym rządem na ziemi, zarządzanym przez Mesjasza, wybranego przez Boga Króla, otoczonego przez grupę współpracowników zwanych w ks. Daniela „świętymi Najwyższego” (Daniela 7:27). Obraz odnowionej ziemi jest wspólny dla wszystkich proroków. Jest podstawą nadziei mesjańskiej, którą podsumowuje termin „Królestwo Boże”.

Narodowa nadzieja Izraela, którą w pełni popierał apostoł Paweł (Dzieje 24:14-15; Dzieje 26:5-8) została w plastyczny i genialny sposób opisana przez żyjącego w VIII wieku p.n.e. proroka Izajasza. Paweł był przekonany, że chrześcijańska Ewangelia została objawiona prorokom Izraela (Rzymian 1:1-2; Rzymian 16:25-26; Galacjan 3:8; Tytusa 1:2). Jakkolwiek zerwanie Ewangelii z jej objawieniami w pismach Starego Testamentu prowadzi do katastrofalnego nieporozumienia. Kiedy Paweł pisze o Ewangelii, zakłada, że jego czytelnicy znają tło Ewangelii ze Starego Testamentu. Jednak w obecnych czasach większość czytelników podchodzi do listów Pawła bez tego niezbędnego zrozumienia, co prorocy rozumieli przez Ewangelię.

Szereg kluczowych wersetów w księgach proroków zostało uznanych za świadectwa przywrócenia Izraelowi rządu funkcjonującego na zdrowych zasadach, odtworzenia monarchii Izraela w osobie obiecanego potomka Dawida. Jeśli tron Dawida miałby nie pojawić się ponownie w Izraelu z Mesjaszem jako Królem, całe starotestamentowe objawienie rozpłynęłoby się pobożną legendę, jeśli nie oszustwo.

Izajasz używa czasownik „głosić Ewangelię” w wielu fragmentach:

Wstąp na wysoką górę, Syjonie, który opowiadasz dobre wieści. Podnieś mocno swój głos, Jerozolimo, która opowiadasz dobre wieści; podnieś go, nie bój się, powiedz miastom Judy: Oto wasz Bóg. Oto Pan BÓG przyjdzie z mocą, jego ramię będzie panować. Oto jego zapłata z nim, a jego dzieło przed nim. Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę, swoim ramieniem zgromadzi baranki, na swoim łonie będzie je nosił, a ciężarne poprowadzi ostrożnie (…)

Dlatego mój lud pozna moje imię. Dlatego pozna w tym dniu, że ja jestem tym, który mówi. Oto ja. O jak piękne są na górach nogi tego, kto zwiastuje dobre wieści i ogłasza pokój; tego, kto zwiastuje dobro i ogłasza zbawienie, kto mówi do Syjonu: Twój Bóg króluje! Twoi stróże podnoszą głos, tym głosem wspólnie wznoszą okrzyki, bo oko w oko ujrzą, jak PAN przywróci Syjon. Wykrzykujcie i śpiewajcie razem, ruiny Jerozolimy! PAN bowiem pocieszył swój lud, odkupił Jerozolimę. PAN obnażył swoje święte ramię na oczach wszystkich narodów i wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga (Izajasza 40:9-11; Izajasza 52:6-10).

Jezus widział siebie w roli głosiciela dobrej nowiny. W swoim przemówieniu inauguracyjnym w Łukasza 4:18-20 zacytował Izajasza 61:1-2: „Duch Pański nade mną, dlatego mnie namaścił, abym głosił ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym obwieszczał więźniom uwolnienie, a ślepym odzyskanie wzroku. Abym wolnością obdarzał uciśnionych i ogłaszał rok zmiłowania [ostateczny rok jubileuszowy – autor] Pańskiego”.

Chrześcijaństwo, takie jak głoszone przez Jezusa, jest potwierdzeniem tej wzniosłej wizji przyszłości naszego świata. Jezus podczas swojego pierwszego przyjścia otrzymał moc, aby uzdrawiać i odnawiać jedynie na małą skalę. Zdecydowana większość świata pozostałą w ciemności. Podczas drugiego przyjścia zainauguruje ogólnoświatową odnowę, jak zostało to zapowiedziane przez Piotra (Dzieje 3:21). Niestety kościół, pod wpływem greckiej pogańskiej filozofii, stopniowo tracił zrozumienie doniosłego głoszenia przez proroków Królestwa jako światowego rządu z uczynionym nieśmiertelnym Mesjaszem na jego czele.

Obietnica nadejścia dobrych czasów została zastąpiona niejasną, mistyczną i niewyraźną perspektywą bezcielesnego bytowania w „niebie”. Korzenie porzucenia pierwotnej chrześcijańskiej nadziei, opartej na nauczaniu Chrystusa i proroków Izraela można odnaleźć w technikach interpretacyjnych (termin jest zbyt łagodny!) takich ojców kościoła jak Orygenes i Augustyn, którzy szukali drugiego dna w prostym znaczeniu tekstu biblijnego. Biblia przedstawiła w Ks. Objawienia wieńczące proroctwo o Królestwie, na które wskazywała reszta Pisma. Augustyn jednak zdecydował się na

alegoryzowanie stwierdzeń z Objawienia i zastosowania ich do historii kościoła [tym samym niszcząc przyszłe zapowiedzi i przenosząc je do teraźniejszości]… Tysiąc lat nie może być interpretowane dosłownie, ale przedstawia całą historię kościoła od Wcielenia do ostatecznego konfliktu. Rząd świętych jest proroctwem o panowaniu Kościoła nad światem [teraz!]. Ale egzegeza tego rodzaju jest nieuczciwym bagatelizowaniem… Takie interpretowanie wyrażenia „pierwsze zmartwychwstanie” (Objawienia 20:6) jest po prostu zabawą terminami. Jeśli doszukujemy się drugiego dna w oczywistym znaczeniu słów, to, jak mówi Alford, „nastąpi kres wszelkiego znaczenia w języku i Pismo zostanie wymazane jako pewne świadectwo czegokolwiek”. ²