Osobowy diabeł i szatan jako późniejsza tradycja kościelna

Fragmenty Pisma Świętego, które wyjaśniają tę tematykę – w świetle kontekstu i kontekstu kulturowego znajdują się w innym miejscu (np. demony jako bogowie narodów pogańskich – tutaj i tutaj / podobieństwa między obecnym wizerunkiem szatana i demonów a mitologią narodów pogańskich – tutaj / fragment książki „Prawdziwy Diabeł” – język epoki – tutaj i wiele innych – polecamy skorzystać z wyszukiwarki na stronie).

Szatan w Kościele i jego tradycji: cytaty

Angielskojęzyczna Encyklopedia Katolicka pod hasłem „Diabeł” stwierdza, że „diabeł” został zdefiniowany na podstawie lektury rozproszonych fragmentów Pisma Świętego w świetle późniejszej tradycji, ponieważ żaden z fragmentów nie dostarcza wyczerpującego opisu:

W wielu miejscach Starego i Nowego Testamentu wspomina się o Diable, ale żadnym miejscu nie został podany pełen jego opis, a nauczanie Pisma Świętego na ten temat można ustalić jedynie poprzez połączenie szeregu rozporoszonych informacji od Księgi Rodzaju do Apokalipsy i czytając je w świetle tradycji patrystycznej i teologicznej. Autorytatywne nauczanie Kościoła na ten temat jest zawarte w dekretach Soboru Laterańskiego IV (rozdział I, „Firmiter credimus”), w których po stwierdzeniu, że Bóg na początku stworzył dwa stworzenia: cielesne i ziemskie, to znaczy anielski i ziemski, a w końcu człowieka, który był z ducha i ciała, Rada kontynuuje:

„Diabolus enim et alii dæmones a Deo quidem naturâ creati sunt boni, sed ipsi per se facti sunt mali.” („Diabeł i inne demony zostały stworzone przez Boga jako dobre w swoje naturze, ale same uczyniły się złymi”).

Tak więc widzimy, że pierwsze systematyczne zdefiniowanie diabła przez kościół powszechny miało miejsce w XIII wieku – Sobór Laterański odbył się w 1215 r. Udało się to za sprawą tzw. „ojców kościoła”, którzy położyli podwaliny pod późniejszą systematyczną wykładnię.