Krzyż był znany jako symbol w epoce przedchrześcijańskiej. Asyryjczycy używali go (w formie równoramiennej) jako symbolu boga Anu oraz nieba.
Krzyż był także obecny na pieczęciach w Babilonie jako symbol Słońca oraz życia (XVIII w. przed Chrystusem).
W publikacji ,,Krzyż Chrystusa” Stanisława Kobielusa (Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów) czytamy, że ,,na wczesnych cmentarzach etruskich z Golasecca każdy grób miał wazę z wyrytym na niej krzyżem”. W tej samej publikacji znajdujemy informację, że co prawda nie istniał kult krzyża ,,w sensie znaku lub symbolu narzędzia zbawienia”, ale kult jako taki występował u Hetytów, a potem w Babilonii i Asyrii, będąc ściśle powiązany z czcią oddawaną Słońcu.
W dziele Platona ,,Timaios” znajduje się następujący passus:
Cały ten układ rozciął wzdłuż przez środek i środek jednej taśmy spoił ze środkiem drugiej na kształt litery X, zgiął je w koło, spoił końce każdej i spoił obie ze sobą po przeciwnej stronie ich skrzyżowania, i nadał im ruch obrotowy jednostajny.
Fragment dotyczył duszy świata, ale był interpretowany przez tzw. ,,ojców” Kościoła przez pryzmat Chrystusa i krzyża. Justyn Męczennik pisał w Apologii I:
Platon, dając w Timaiosie wyjaśnienie świata, mówi o Synu Bożym: «Rozpostarł go w całym świecie (jako jego duszę) na kształt litery Chi»; i tutaj oparł się on na Mojżeszu. […] Oto, co Platon czytał, ale czego nie rozumiał dokładnie. Biorąc krzyż za literę Chi orzekł, że druga po Bogu najwyższa Potęga rozpostarła się po całym świecie na kształt owej litery
Źródła:
,,Krzyż Chrystusa”, Stanisław Kobielus (Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów)
