Czym jest pokuta w Biblii

Zmiana umysłu, która powoduje zmianę życia (zawsze zmianę na lepsze): pełna miłości, ufności i posłuszeństwa relacja z Bogiem, która może wynikać jedynie z porzucenia wszelkich prób stanowienia własnych ambicji jako nadrzędnych, zdanie się na dobroć Boga:

Rzymian 2:4; 2 Piotra 3:9; Dzieje 2:37-38; Dzieje 26:18-20 (zwróć uwagę: pokutuj I postępuj; nie pokutuj POPRZEZ postępowanie: Objawienia 2:5).

Obejmuje zmianę charakteru (trwałą poprawę zachowania), dotarcie do źródła problemu (radzenie sobie z objawami): Łukasza 15:17 – syna marnotrawnego mierził ogólny stan rzeczy i tym samym znalazł motywację do dokonania zmiany, która skierowała go na drogę powrotną do lepszego życia.

Pokuta jest decyzją, a nie emocją: Mateusza 3:2; Mateusza 4:17; Dzieje 2:38; Objawienia 3:19.

Bezpośrednią odpowiedzią Boga na prawdziwą skruchę jest przebaczenie: zobacz 2 Kronik 6:29-30

Norm Zilmer

Biblia używa różnych wyrażeń na pierwszy etap pokuty, np.
* obrzezanie serca (Jeremiasza 4:4)
* obmycie serca (Jeremiasza 4:14)

Hebrajskie słowo szuw (שׁוּב) (stąd rabiniczny koncept teszuwy) oznacza m.in. powrót skruszonego grzesznika do Boga, np. Jeremiasza 34:15.

W stosunku do pogan w Nowym Testamencie bywa używane słowo „epistrepho” (ἐπιστρέφω), oznaczające zwrócenie się do Boga (po raz pierwszy), np. Dzieje 15:3 („opowiadali o nawróceniu pogan”). Z kolei „metanoia” (μετάνοια) to powrót na dawne ścieżki wiary.

Jak zauważa Paula Fredriksen, późniejsza teologia chrześcijańska stała się bardzo mocno rozbudowana. M.in. Augustyn pisał w swoim komentarzu na temat Listu do Rzymian (395 r.), że jedynym grzechem, który nie zostanie przebaczony, jest zwątpienie. Augustyn argumentował, że zwątpienie właśnie czyni pokutę niemożliwą. A jeśli ktoś nie pokutuje, jego grzech nie może być przebaczony.