Dawid i Jezus: trzy namaszczenia w drodze na tron

• narodziny z Ducha Świętego (por. Łukasza 1:32, Łukasza 1:34-35)
• zesłanie Ducha Świętego podczas chrztu (Mateusza 3:16-17)
• zmartwychwstanie (również przez Ducha Bożego, por. 1 Piotra 3:18)

Czy to oznacza, że mamy trzy różne chrystologie i tylko jedna jest prawdziwa? Każdy z kluczowych momentów odpowiada dobrze znanemu typowi biblijnemu, w tym niezwykłe narodziny (por. np. narodziny Izaaka i niedowierzająca reakcja Sary – Rodzaju 18:13; Izaak zostaje wykorzystany w typologii Chrystusa – por. Galacjan 4:28).

Zwróćmy uwagę, że sam Jezus, tłumacząc potrzebę własnego chrztu, zwrócił uwagę Janowi, że „powinniśmy wypełnić całą sprawiedliwość”. Chrzest Janowy był etapem w życiu Jezusa, który wskazywał na jego późniejszą mękę (por. Marka 10:38), a naśladujący go uczniowie w ten sposób idą śladami Pana, przeżywając symboliczną śmierć dla poprzedniego życia i zmartwychwstanie (por. Rzymian 6:3-5).

Samo literalne zmartwychwstanie Chrystusa zostaje opisane przez Pawła z wykorzystaniem Psalmu koronacyjnego – Psalm 2:

Ty jesteś moim Synem, Ja cię dzisiaj zrodziłem (Dzieje 13:33, por. Psalm 2:7).

Podobnie jak król w Izraelu był wywyższany do rangi Bożego wiceregenta (por. Psalm 110:1), tak Chrystus został w ostateczny sposób wywyższony, kiedy otrzymał władzę „na niebie i na ziemi” (por. Mateusza 28:18) – właśnie za sprawą zmartwychwstania.

Dawid i Jezus: trzy namaszczenia Dawida

Przy każdym z tych wydarzeń kluczową rolę odgrywa Duch Boży. Jego symbolem bywa namaszczenie oliwą, która wskazuje na wyznaczenie danej osoby do pełnienia ważnej roli przez Boga (roli króla – 1 Samuela 16:1 czy kapłana – Wyjścia 29:7). Sam tytuł Jezusa z Nazaretu to Chrystus, czyli po hebrajsku „mesjasz” – „namaszczony”.

Taką drogę przeszedł właśnie Dawid – co ciekawe, podobnie jak Jezus, przechodzi taki trzyetapowy etap uświęcenia:

1. namaszczenie przez Samuela (1 Samuela 16:13: „Samuel wziął więc róg z oliwą i namaścił go pośród jego braci. I od tego dnia Duch PANA zstępował na Dawida”)
2. namaszczenie przez Judejczyków (2 Samuela 2:4: „Wtedy przyszli mężczyźni Judy i namaścili tam Dawida na króla nad domem Judy”)
3. namaszczenie przez starszych Izraela (2 Samuela 5:3: Wszyscy starsi Izraela przyszli więc do króla do Hebronu i król Dawid zawarł z nimi przymierze w Hebronie przed PANEM, a oni namaścili Dawida na króla nad Izraelem)

Pierwsze namaszczenie dokonuje się wśród członków rodziny – ojca i braci (1 Samuela 6:11-12), drugie nad domem Judy (plemię), ostatnie nad całym domem Izraela i Judy (naród). Gradacja – „rodzina, plemię i naród” można porównać do życia Chrystusa – począwszy od cudownych narodzin (etap rodziny), władza w zgromadzeniu (eklezji) i ostateczne mające nastąpić panowanie w Królestwie Bożym.

Pierwsze namaszczenie odbywa się w Betlejem – „domu chleba” (1 Samuela 16:4), gdzie również miał narodzić się Chrystus (Mateusza 2:1), zgodnie z proroctwem o Betlajem Efrata (Micheasza 5:1).

Po drugim namaszczeniu Dawid długo zmagał się z prześladującym go Saulem – można dopatrzyć się wielu podobieństw z polemikami Chrystusa z faryzeuszami na poziomie typologii Biblijnej.

W 2 Samuela 2:11 czytamy:

Dawid był królem w Hebronie nad domem Judy, wynosił siedem lat i sześć miesięcy.

Tyle czasu czekał Dawid, by sięgnąć po władzę w całym Izraelu. Po siedmiu latach i w siódmym miesiącu doszło do ostatecznej koronacji. Dwie siódemki mogą wskazywać na biblijną pełnię (nawiasem mówiąc, Dawid zostaje namaszczony w Biblii jako siódma osoba po Aaronie, jego czterech synach i Saulu).

Sam Dawid rozpoczął panowanie w wieku 30 lat (2 Samuela 5:4) – tak jak Chrystus w tym wieku rozpoczął swoją publiczną służbę (Łukasza 3:23).

Obecnie czekamy na powrót Chrystusa, kiedy obejmie władzę w Królestwie Bożym na ziemi – podobnie po ostatnim chrzcie Dawid wyruszył, by zdobyć Jerozolimę (2 Samuela 5:6). Powrót ma nastąpić również w Jerozolimie, skąd Chrystus został zabrany do Nieba (Dzieje 1:4; Dzieje 1:11).