Czas wypełnienia wizji Świątyni Ezechiela (rozdział 40.)

Pierwsze cztery wersety 40. rozdziału Księgi Ezechiela stanowią wprowadzenie do szczegółowego opisu budynku, opisanego w tym i kolejnych ośmiu rozdziałach. Przedstawiają nam:
1. Czas wizji.
2. Miejsce, gdzie budowla ma zostać wzniesiona.
3. Kim jest konstruktor budowli.
4. Kim są jego współpracownicy.
5. Trzcina miernicza
6. Dla kogo ta kwestia zostaje ujawniona i sposób, w jaki tajemnica ma być rozwikłana. Biorąc te elementy w kolejności, okaże się ważne, by rozważyć je kolejno –

Sekcja 1: Czas wizji

W pierwszym wersecie (Ezechiela 40:1) Ezechiel informuje nas, że „ręka Pana” była na nim w piątym i dwudziestym roku, co nazwał „naszą” niewolą, czternaście lat po tym, jak miasto zostało zburzone. Porównując rozdziały Ezechiela 33:21 oraz 2 Królewska 24 i 25, odkrywamy, że mowa jest o niewoli „Jojakina, jego dowódców i mocarzy” itd. oraz że to Jerozolima jest miastem, które zostało zburzone. Te wydarzenia były wypełnieniem kary, którą Bóg zapowiedział, że ma spaść na dzieci Izraela w następstwie złamania przez nich uroczystego przymierza zawartego na Synaju i w ziemi Moabu, jak jest napisane:

„Jeśli jednak nie posłuchacie mnie i nie wykonacie wszystkich tych przykazań, zamienię wasze miasta w ruiny, i zburzę wasze świątynie, i więcej nie przyjmę waszych wdzięcznych wonności. I spustoszę ziemię tak, że zdumieją się nad nią wasi wrogowie, którzy w niej mieszkają. A was rozproszę między narodami i dobędę miecz za wami; wasza ziemia będzie spustoszona i wasze miasta zburzone” (Kapłańska 26:14-16; Kapłańska 26:31-33).

To i inne proroctwa podobnego charakteru w tym czasie spełniły się, jak zostało zaświadczone przez proroka Jeremiasza:

PAN uczynił, jak postanowił, wypełnił swoje słowo, które zapowiedział w dniach dawnych.
Zburzył bez litości, pozwolił wrogowi radować się nad tobą, wywyższył róg twoich przeciwników.

Ach, jak samotnie siedzi miasto niegdyś tak pełne ludzi! Stało się jak wdowa! Niegdyś wielka wśród narodów i księżniczka wśród prowincji, teraz stała się podwładną.

Juda poszedł na wygnanie z powodu ucisku i wielkiej niewoli, mieszka między poganami i nie znajduje odpoczynku.

Jego wrogowie są zwierzchnikami, jego przeciwnikom szczęśliwie się powodzi. PAN bowiem trapił go z powodu mnóstwa jego występków.

Jerozolima ciężko zgrzeszyła, dlatego została odłączona.

Jakże zaciemnił Pan córkę Syjonu chmurą w swoim gniewie, zrzucił z nieba na ziemię chwałę Izraela, a nie wspomniał na podnóżek swoich nóg w dniu swej zapalczywości!

Odciął w zapalczywości swego gniewu cały róg Izraela, cofnął swoją prawicę od wroga i zapłonął przeciwko Jakubowi jak ogień płonący, który pożera do szczętu wokoło (Lamentacje 2:17; Lamentacje 1:1; Lamentacje 1:3; Lamentacje 1:5; Lamentacje 1:8; Lamentacje 2:1; Lamentacje 2:3)

Zatem wizja opisana w ostatnich dziewięciu rozdziałach Ezechiela została dane w czasie, gdy nad niegdyś pełną chwały ziemią Izraela panowało spustoszenie i kiedy miasto Jeruzalem było w gruzach. Dziejąc się w takim czasie, zajmuje specyficzną pozycję w związku z historią Izraela. Pojawiła się dokładnie w momencie, gdy przyszły na nich owoce nieposłuszeństwa i zdaje się dzielić ich historię na dwie epoki – jedną kończącą się całkowitym spustoszeniem oraz drugą całkowitym odnowieniem. Sama wizja zawiera niepodważalne dowody swojego związku z czasem odnowienia. Po tym, jak Ezechielowi zostało dane ujrzeć główne elementy konstrukcyjne budowli, która znajduje się w centrum wizji, zostaje pokazane mu, jak „chwała Boga Izraela” wchodzi do Domu i słyszy głos, mówiący: „Synu człowieczy, miejsce mojego tronu i miejsce moich stóp, gdzie będę mieszkał pośród synów Izraela na wieki” (Ezechiela 43:2-7). Wypełnienie się tego proroctwa wiąże się z przywróceniem w całej swej pełni, o którym mowa w innych miejscach Pisma Świętego, kiedy Chwała Pana wzniesie się nad Izraelem, gdy Odkupiciel przyjdzie na Syjon, a Jakub nie będzie dłużej popełniał występku.

Wtedy Pan zawrze nowe przymierze z domem Izraela. W tych dniach Juda będzie zbawiona, a Jerozolima będzie mieszkać bezpiecznie. I pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku twojego wschodu. Synowie cudzoziemców odbudują twoje mury i ich królowie będą ci służyć i będą się kłaniać do twoich stóp wszyscy ci, którzy tobą wzgardzili. Nie zajdzie już więcej twoje słońce, a twój księżyc nie ukryje się, bo skończą się dni twojej żałoby. Nigdy więcej Izrael nie skala się swoimi bożkami, swoimi obrzydliwościami ani swoimi występkami. I uczynię ich jednym narodem w ziemi, na górach Izraela, i jeden król będzie królem nad nimi wszystkimi. A rozszerzeniu jego władzy i pokoju nie będzie końca. Dokona tego gorliwość PANA zastępów. W tym czasie będą nazywać Jeruzalem tronem Pana lub jak określił to Ezechiel „Miejsce mojego tronu i miejsce stóp moich nóg, gdzie będę mieszkał pośród synów Izraela na wieki” (Izajasza 59:20; Izajasza 60:1; Jeremiasza 31:31; Jeremiasza 33:16; Izajasza 60:3; Izajasza 60:10; Izajasza 60:14; Izajasza 60:20; Ezechiela 37:22-23; Izajasza 9:7; Ezechiela 43:7).

Chociaż miejsce wizji jest niezwykłe ze względu na podzielenie tej epoki przywracania od czasu deptania, wydaje się, że ma to jeszcze głębsze znaczenie. Ezechiel jest bardzo precyzyjny, jeśli chodzi o dzień, w którym „ręka Pana spoczęła na nim”, wspomina dzień, miesiąc i rok: „W piątym i dwudziestym roku, na początku roku, dziesiątego dnia miesiąca, w tym samym dniu”, lub jak to może zostać odpowiednio wyrażone: dokładnie tego dnia „ręka Pana była nade mną”. A więc dlaczego Duch miałby tak szczegółowo mówić i tak podkreślać dzień, w którym Ezechielowi została ukazana wizja? Odpowiedź oparta jest na czterech faktach:

Po pierwsze – rzeczy, które widział Ezechiel, są przedstawiane jako faktycznie istniejące w czasie, gdy została mu dana wizja; chociaż tak naprawdę nie istniały. Zobacz werset 43 (Ezechiela 40:43), gdzie mówiąc o kamiennych stołach na całopalenie, mówi nam, że „a mięso leżało na stołach dla ofiar” – tak jakby ofiary miały zostać złożone: Bóg w ten sposób mówi o rzeczach, których nie ma, tak jakby były (Izajasza 46:10).

Po drugie – dwunasty rozdział Księgi Wyjścia pokazuje, że dziesiątego dnia pierwszego miesiąca przygotowywane było wielkie wydarzenie narodowe. Wydarzeniem tym było wyzwolenie Izraela z niewoli, zniszczenie jego wrogów i porzucenie ich grzechów. Te doniosłe zdarzenia były tylko typem tego, co ma nadejść. Zostały upamiętnione „świętem Paschy”, którego początek miał miejsce wyborem baranka ofiarnego „dziesiątego dnia miesiąca” (Wyjścia 12:2-3).

Po trzecie – rok wspomniany przez Ezechiela jest rokiem jubileuszowym, tj. rokiem, który pojawia się w powtarzających okresach 50 lat **** (zobacz poniżej obliczenia). Na dowód takiego twierdzenia odsyłamy czytelnika do pierwszych wersetów 1. i 40. rozdziału. W pierwszy przypadku powiedziano, że Ezechiel widział pewne rzeczy w „trzydziestym roku”. Pytanie brzmi: trzydziesty rok czego? Porównanie faktów pokaże, że był to trzydziesty rok pięćdziesięcioletniej epoko żydowskiej. Tak więc trzydziesty rok był jednocześnie piątym rokiem niewoli króla Jojakina. A więc, jak widzieliśmy, wizja Świątyni została dana w piątym i dwudziestym roku niewoli tego samego Jojakina; tak więc, jeśli od pięciu i dwudziestu lat odejmiemy pięć, otrzymamy dwadzieścia, które, dodane do trzydziestu wspomnianych przez Ezechiela w 1. rozdziale proroctwa, dopełni epoki pięćdziesięciu lat. Dlatego wizja zapisana w 40. rozdziale została dana w roku, który zostałby uznany za rok jubileuszowy w dniach prosperity Izraela. W tych okolicznościach jednak był to dla nich rok m.in. smutku, żałoby i nieszczęścia.

Po czwarte, Ezechiel był człowiekiem ZNAKU dla Izraela (zobacz rozdział Ezechiela 4:3-6), zarówno w odniesieniu do ich udręki, jak i dobrobytu.

Z tych przesłanek rozsądnym jest wyciągnąć następujące wnioski –

a) O ile wizja budowli została przekazana Ezechielowi w roku jubileuszowym, to rok jubileuszowy to kwestia przyszłości, kiedy widziana przez niego w wizji budowla zaistnieje rzeczywiście; to, że w tym dniu zostanie ukończona i otwarta dla publicznego wielbienia.

b) to, że rok jubileuszowy wypadnie w święto Paschy i że do dziesiątego dnia pierwszego miesiąca będą przygotowywane ofiary, a wszystko będzie gotowe, aby chwała Jahwe mogła wejść do nowo wzniesionej budowli.

c) to, że wzniesienie budowli będzie związane z narodowym odrodzeniem Izraela, kiedy Ojciec „przebaczy ich nieprawości i nie będzie więcej pamiętał ich grzechów”, „zmazując nieprawości jak obłok” (Jeremiasza 31:34; Izajasza 44:22); tak, że do czasu, gdy kamień na górze zostanie umocowany, a ostatni bruk położony, ich wrogowie będą zniszczeni, a także cała ich niewola, czy to dosłowna, czy duchowa – zakończą się doniosłym rokiem jubileuszowym, który wtedy zostanie zainaugurowany.

d) widząc, że dzień wybawienia Izraela z Egiptu był oznaczony dla nich jako początek miesięcy i lat (Wyjścia 12:2), to wspanialsze wyzwolenie, które obejmuje nie tylko odrodzenie domu Izraela, ale błogosławieństwo dla wszystkich pogan, będzie punktem początkowym nowego wieku, w którym oficjalne zapisy nie będą datowane od „roku naszego Pana” lub panowania jakiegoś pogańskiego króla czy też „niewoli Jojakina”, ale od dnia określonego w samej wizji, kiedy ofiary narodu izraelskiego zostaną ponownie przyjęte, a pokój zapanuje między Żydem i poganinem aż po najdalszy kraniec ziemi.

**** Proste i przybliżone obliczenie zostało dokonane, aby wykazać, że rok, w którym Ezechiel zobaczył tę wizję, był rokiem jubileuszowym.

Panowanie Jozjasza……………………………….   31 lat
Obchodził Paschę w 18. roku – odejmujemy 18 lat
____
13
To pozostawia okres 13 lat od rozpoczęcia Paschy do końca jego panowania
Panowanie Joachaza…………………….             0 lat i 3 miesiące
Jojakim…………………………………………………11 lat
Jojakin………………………………………………….0 lat 3 miesiące
Sedekiasz……………………………………………..11 lat

To dałoby czas, kiedy zostało zniszczone….35 lat 6 miesięcy
Ezechiel otrzymał wizję po tym wydarzeniu…14 lat
______
łącznie: 49 lat 6 miesięcy

W ten sposób licząc okres 50 lat, który pozwala na krótką przerwę na usunięcie jednego króla i ustanowienie kolejnego w trudnych czasach niewoli babilońskiej.