31 października 1553 r. Spalenie Talmudu i pism hebrajskich w Wenecji

Do spalenia ksiąg doszło w centrum miasta na Piazza San Marco, które słynęło z wielu drukarni, w tym należącej do pochodzącego z Antwerpii chrześcijanina Daniela Bomberga, który sam nie nie będąc wyznania mojżeszowego, wydawał Talmud. Po wielokrotnych próbach uzyskał zgodę władz na drukowanie ksiąg w języku hebrajskim. Jak wskazuje się, wydawane prace były przeznaczone również dla badaczy języka hebrajskiego, zarówno chrześcijańskich, jak i żydowskich, a więc miały przyświecający cel był nie tylko komercyjny, ale i edukacyjny.

Na stosie wylądowało tysiące ksiąg, a władze dodatkowo wydały zakaz drukowania kolejnych w języku hebrajskim (zakaz uchylono dekadę później). Spalenie było efektem bulli Juliusza III, która nakazywała konfiskatę i spalenie ksiąg hebrajskich, ale ostrze krytyki ze strony chrześcijańskiej skierowane było głównie w stronę Talmudu. Wcześniej jednak doszło do konfliktu między drukarzami weneckimi – jeden z nich oskarżył konkurenta o wydrukowanie bluźnierstw, które uderzały w Kościół Powszechny.

Pierwsze getto w historii – w Wenecji

To nie jedyne działania władz Wenecji, które uderzały w mniejszość żydowską. W 1516 r. Senat Republiki Weneckiej nakazał im przebywać wspólnie na małym obszarze miasta, noszącym nazwę Ghèto, znajdujące się w dzielnicy Cannaregio. W popularnym rozumieniu uważane jest za pierwsze getto w historii. Żydzi, noszący żółte nakrycia głowy, zmuszeni byli przebywać na zamkniętym obszarze od wieczora do rana, a doglądały tego chrześcijańskie patrole, na wynagrodzenie których składali się mieszkańcy getta.

Pierwszym miastem na terenie obecnych Włoch, gdzie doszło do spalenia Talmudu, był Rzym, gdzie na Campo di Fiori urządzono ogromny stos z księgami w języku hebrajskim. Kilka tygodni później do podobnej sytuacji doszło w Bolonii.