„Oto Namiot Boga z ludźmi!”. Księga Objawienia 21:3 [komentarze]

Księga Objawienia 21:3: komentarze

Bóg zamieszka… na ziemi

Namiot, albo bardziej przenośnie miejsce przebywania Boga z ludźmi, to ziemia. W wersecie wcześniej czytamy:

miasto święte, Nowe Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga (Ks. Objawienia 21:2)

Pismo jest konsekwentne: od obietnicy danej Abrahamowi, proroctw mesjańskich Starego Testamentu, szczegółowy opis przyszłej świątyni przez Ezechiela, poprzez nauczanie Pana Jezusa o ponownym przyjściu (porównaj: np. Mateusza 26:64), aż po przekonanie jego uczniów, wierzących  w przywrócenie Izraela (Dzieje 1:6). Zredukowanie wszystkich tych fragmentów jedynie do symbolu "pójścia do nieba", co jest główną nadzieją współczesnych chrześcijan, to raczej wczytywanie własnych poglądów do tekstu, a nie jego egzegeza.

Luke Nagy stwierdza ¹ wręcz, że "wiara, iż spędzimy wieczność w Niebie i że to Niebo jest naszym prawdziwym domem, wzmacnia subtelny gnostycyzm, którym zaraziło się współczesne chrześcijaństwo za sprawą umniejszania wartości ciała i sfery fizycznej, przesadny nacisk na noetykę (dotycząca poznania intelektualnego - red.) i nie do końca określoną "duchowość". (...) Prawdą jest, że to świat jest naszym domem. Od Księgi Rodzaju do Objawienia nadzieją wierzących jest cielesne zmartwychwstanie na ziemi".

Co ciekawe, porównując Credo Nicejskie z 325 r. i jego wersję z 381 r. dostrzegamy ciekawą różnicę: w nowszej o ponad 50 lat wersji pojawia się stwierdzenie o "ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος" (życiu w wieku [bądź świecie] przyszłym), co w zestawieniu z wcześniejszymi słowami credo "προσδοκοῦμεν ἀνάστασιν νεκρῶν" (oczekujemy zmartwychwstania umarłych), wskazuje raczej na życie na ziemi niż w niebie. Jest to ciekawy dowód z późnej w stosunku do czasu spisywania Nowego Testamentu historii chrześcijaństwa, że wiara w zmartwychwstanie i życie na ziemi (porównaj: Marka 10:30 i podobnie Łukasza 18:30 - słowa o otrzymaniu materialnej rekompensaty w wieku/świecie przyszłym, więc czytelnie wskazujące na nadzieję ziemską, a nie ulotną-niecielesną w niebie) były wciąż żywe, mimo neoplatońskich tendencji.