Opierając się na spójnym oczekiwaniu proroków, żydowscy rabini zebrali ze swoich Pism następujące informacje na temat Mesjasza i jego przyszłego Królestwa:
1. Mesjasz ma być potomkiem rodu Dawida, a jego celem jest przywrócenie Królestwa Izraela i rozszerzenie jego wpływów na cały świat.
2. W ostatniej straszliwej bitwie o panowanie nad światem wrogowie Boga, skupieni wokół jednego Antychrysta, zostaną pokonani i zniszczeni.
3. Ustanowienie Królestwa Mesjasza, po klęsce Antychrysta, spowoduje duchową i polityczną supremację Izraela, gdy wszystkie narody będą uczone, aby zaakceptować jedność Boga, uznać rządy Jego reprezentanta Mesjasza i szukać wskazówek z Prawa.

Nie ulega wątpliwości, że źródłem tych informacji są hebrajskie Pisma Starego Testamentu. Nie mniej jasne jest, że nadzieja rozbudzona przez proroków zostaje w pełni potwierdzona przez Gabriela, kiedy wyznaczył Jezusa jako obiecanego władcę, w osobie którego miał urzeczywistnić się długo wyczekiwany światowy rząd. „Pan Bóg da mu tron jego ojca Dawida. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca (Łukasza 1:32-33; UBG).

W tych wersetach Łukasz przekazał nam ostateczne chrześcijańskie stwierdzenie o najwyższym stopniu ważności w kwestii przeznaczenia Jezusa. Ma on podźwignąć losy swego ludu i rządzić światem z Jerozolimy jako król wyznaczony przez Boga. Nadzieja posiadała społeczny, duchowy i polityczny charakter – i była związana z ziemią! Wiara w nadchodzące Królestwo była sercem nowotestamentowego chrześcijaństwa, ponieważ Łukasz, towarzysz Pawła podczas jego podróży, nauczał jej Teofila (Łukasza 1:1-4).

W świetle jednomyślnego przesłania hebrajskich proroków, naród żydowski na ogół doszedł do wniosku, że roszczenia Jezusa do bycia Mesjaszem powinny zostać odrzucone. Argumentacja przedstawia się następująco: ponieważ twierdzenie, że jest Mesjaszem, oznacza, że obali on mocarstwa światowe, a Jezus nie obalił władzy rzymskiej w Palestynie ani nie ustanowił Królestwa Bożego, Jezus i jego uczniowie mylili się, wierząc, że był obiecanym Mesjaszem. Pisma Nowego Testamentu przedstawiają zatem fałszywe roszczenie.

Mesjasz w tradycyjnym chrześcijaństwie

W obliczu tych samych informacji, tradycyjne chrześcijaństwo rozumowało w następujący sposób: skoro Jezus twierdził i rzeczywiście był Mesjaszem i ponieważ rzymskie rządy w Palestynie nie zostały obalone, a Mesjańskie Królestwo nie zostało ustanowione na ziemi, Jezus nie mógł mieć zamiaru realizacji programu mesjanistycznego, jakiego oczekiwali Żydzi. Dlatego należało tak reinterpretować mesjańską nadzieję wyrażaną przez proroków, aby wyeliminować jakąkolwiek ideę politycznej rewolucji i ustanowienia mesjańskiego rządu na ziemi.

Aby znaleźć poparcie dla takiego toku rozumowania, teologowie włożyli wiele energii w polu nauki, aby przekonać nas, że żydowskie zrozumienie Królestwa i koncepcja Jezusa są sprzeczne w sposób nie do pogodzenia. Nade wszystko nie powinniśmy myśleć, że Jezus miał jakiekolwiek ambicje polityczne. Od dawna utrzymuje się, że jego cele były całkowicie „duchowe”. Sedno tego mającego długą historię i głęboko zakorzenionego przekonania można podsumować w następujący sposób: wielu w Izraelu oczekiwało zbawienia przez Mesjasza – pomazańca, którego Bóg ześle, aby rządził w ziemskim Królestwie. Taki Mesjasz przyniósłby chwałę Izraelowi, niszcząc zło i zaprowadzając sprawiedliwość, posługując się przemożną mocą. To, co uczynił Jezus, było całkiem odmienne. Ustanowił Królestwo w sercach swoich naśladowców.

Klasyczne prace stale odzwierciedlają ten sam pogląd na Jezusa i Królestwo. Wspólne dla nich wszystkich jest przynajmniej uznanie, że Królestwo Boże było podstawą wszystkiego, czego nauczał Jezus. Ale Królestwo, dalekie od bycia rządem światowym, zostaje zredukowane do etycznych rządów Boga w sercach ludzi:

Centralnym punktem przesłania Jezusa brzmiało: Królestwo Boże jest wolą niebiańskiego ojca, zasiadającego na tronie w ludzkich sercach. Nauczał on, że wiara w Boga wprowadzi nowy porządek rzeczy, w którym zostaną porzucone życiowe troski i lęki…. Za sprawą modlitwy z serc, które zostały oczyszczone przez pokutę i szczere pragnienie lepszego życia, zyska się obecność Boga, nadejdzie Jego Królestwo, a nagrodą dla ludzi będzie społeczność z Bogiem ¹

Co zdumiewające, ten rodzaj opisu Królestwa Bożego został zaakceptowany przez osoby regularnie uczęszczające do kościołów jako wystarczające odzwierciedlenie Królestwa, pojawiającego się w chrześcijańskich pismach. Jednak popularny pogląd pomija jakiekolwiek wzmianki o powtórnym przyjściu Jezusa i późniejszym Królestwie Mesjańskim na ziemi. Co więcej, standardowa definicja Królestwa ściąga na siebie poważny zarzut: całkowicie sprzeczne jest twierdzenie, że Jezus jest Mesjaszem, a jednocześnie całkowite odrzuca polityczną rolę, którą Pisma Hebrajskie wyznaczają Mesjaszowi i co jest głównym punktem w roli Mesjasza! Gdy Jezus mówił o Królestwie Bożym (i swoim jako Mesjasza), jednocześnie zaprzeczając znaczeniu tego wyrażenia jako przywrócenia teokratycznego rządu na ziemi na światową skalę z Jerozolimą jako metropolią nowego społeczeństwa, jak przewidywali to wszyscy prorocy hebrajscy – to w ogóle nie ma sensu.

Odrzucenie zewnętrznego, politycznego Królestwa jest tym bardziej niemożliwe, kiedy nieustannie podkreśla się, jak to czynił Jezus, że Pisma hebrajskie są natchnionym i autorytatywnym źródłem wszelkiej prawdy religijnej. Ponieważ w następstwie służby Jezusa nie pojawił się żaden nowy porządek polityczny na ziemi, komentatorzy wybrali jedną z dwóch możliwości: albo Jezus tak naprawdę nigdy nie twierdził, że jest Mesjaszem, w którym to przypadku uczniowie musieli błędnie przypisać mu ten tytuł; lub też rzeczywiście twierdził, że jest Mesjaszem, ale użył tytułu i wyrażenia „Królestwo Boże” w zupełnie nowy sposób, który w radykalny sposób zrywał ze starotestamentowymi korzeniami, przede wszystkim pozbawiając go jakiegokolwiek znaczenia politycznego.