Czy judaizm rabiniczny stawia tradycję ustną na równi z Pismem?

Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa: judaizm rabiniczny przez lata ewoluował – jednak ostatecznie w Talmudzie stwierdzono, że tzw. prawo (tora) ustne pochodzi wprost od Boga, a nawet należy je preferować ponad Pismo (porównaj Talmud Babiloński, Chagiga 3b; Talmud Jerozolimski Peah 2:6 17a).

W Chagigach 3b czytamy, że w ks. Wyjścia 20:1 zostało napisane: „I Bóg wypowiedział wszystkie te słowa”. Talmud stwierdza:

„Liczba mnoga „słowa” oznacza, że Bóg przekazał wszystkie te interpretacje Dziesięciu Przykazań. Ponieważ Mędrcy niezmiennie wykorzystują samą Torę lub wypowiedzi proroków jako źródła swoich opinii, istnieje pewna jedność w badaniu Tory, pomimo licznych wyjaśnień i zastosowań” (tłumaczenie własne za: Sefaria.org).

Z kolei w Talmudzie Jerozolimskim Peah 2:6 17 a (wiersz 43 i kolejne)  zostaje cytowany R. Jehuda b. Pazzi (początek IV wieku), który miał powiedzieć, że

„nauczanie ustne powinno być preferowane nad tradycją pisemną, ponieważ tylko ona oddzielała Izrael od innych narodów, bo one również, podobnie jak Izrael, odwoływały się do autorytetu słowa pisanego”.
(źródło: „Jews and Christians. The Parting of the Ways. A.D. 70 to 135”, red. James D. G. Dunn, Wm. B. Eerdmans Publishing Company Grand Rapids, Michigan / Cambridge U.K.; 1999 r.; s. 53.)

W pewnym momencie posunięto się do tego, że jeśli dwóch nauczycieli naucza czegoś diametralnie innego i jest to interpretacja Biblii, każda z tych interpretacji pochodzi od Boga.

W Talmudzie Babilońskim, Erubin 13b, czytamy:

„Rabbi Aba powiedział w imieniu Samuela: trzy lata Dom Szammaja i Dom Hillela były podzielone. Jedni mówili, że prawo jest według nas, a tamci mówili, że prawo jest według nich. Wyszedł głos anielski i oznajmił: zarówno te jak i tamte to słowa Boga żywego [podkreślenia w całym tekście autora – red.]”.

źródło: „As it is written. A Brief Case for Karaism”, Shawn Lichaa, Nehemia Gordon, Meir Rekhavi, Hilkiah Press (2006), s. 10