Świadkowie Jehowy i Lucyfer

Świadkowie Jehowy należą do ugrupowań religijnych, które promują tzw. „teologię konfliktu”, tj. (wszech)świat stanowi arenę starcia między siłami dobra a zła (do tych drugich zaliczane są tzw. zbuntowane anioły pod wodzą Szatana). Bywa jednak, że ich poglądy stoją w sprzeczności z wiarą innych ugrupowań popierających teologię konfliktu. Otóż uważają oni, że w Izajasza 14 nie ma mowy o upadku szatana – w przeciwieństwie do np. Adwentystów Dnia Siódmego (Ellen White jasno identyfikowała, kim jest „Lucyfer”).

Świadkowie Jehowy i Lucyfer w przeszłości

Świadkowie Jehowy przez lata jasno identyfikowali, kim jest postać z Izajasza 14. Edmond C. Gruss na potwierdzenie cytuje Strażnicę z 1894 r. Z kolei Charles Taze Russell w 1916 r. wyjaśnia, że diabeł nosił wcześniej imię Lucyfer, ale zostało ono zmienione na „szatan”.

Ten, który był kiedyś nazywany „Synem Brzasku, stał się księciem władców ciemności

– pisał Russell, który w innym miejscu używał zbitki „Lucyfer, książę demonów”.

Podobnie uważał Joseph Franklin Rutherford, drugi prezes Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego – Strażnica, który również uważał, że imię Lucyfer zostało zastąpione przez inne: Szatan, Diabeł, Wąż i Smok. Jeden z jego artykułów nosił tytuł „Bunt Lucyfera”. W książce „Religion” (1940 r.) pisał, że „Lucyfer… zbuntował się przeciw Bogu”. ¹

Ostatnia wzmianka o Lucyferze jako innym określeniu na Szatana pojawiła się w Strażnicy w 1954 r. („proroctwo Izajasza mówi nam, jaką formę przybrało to okazanie nieprawości w umyśle i sercu Szatana (Lucyfera) tysiące lat później, kiedy Babilon stał się trzecią potęgą światową”). Jednak jak zauważa Włodzimierz Bednarski, nauka o Lucyferze vel Szatanie przestaje obowiązywać w 1957 r. (mimo że w późniejszych publikacjach zdarzają się jeszcze takie incydentalne nawiązania). ²

Świadkowie Jehowy i Lucyfer obecnie

Obecnie Strażnica otwartym tekstem informuje, że postać z Izajasza 14 nie ma nic wspólnego z popularnym konceptem szatana i jest opisem króla Babilonu. W artykule zamieszczonym na oficjalnej stronie organizacji czytamy:

W niektórych tłumaczeniach Biblii w Izajasza 14:12 pojawia się określenie Lucyfer. Niektórzy uważają, że jest to imię anioła, który stał się Szatanem Diabłem. Jednak hebrajskie słowo użyte w oryginale dosłownie znaczy „jaśniejący”. Kontekst wskazuje, że nie dotyczy ono Szatana, tylko dynastii królów babilońskich, których Bóg upokorzył za arogancję (Izajasza 14:4, Izajasza 14:13-20). Określenia „jaśniejący” użyto ironicznie w odniesieniu do dynastii babilońskiej po jej upadku (artykuł „Kim są aniołowie„)

Opis jak najbardziej zgodny z prawdą, co nie zmienia stosunku organizacji do innych fragmentów Pisma, z których, jak wiele innych denominacji, uczyniła obraz potężnego przeciwnika Boga. Uważna analiza często cytowanych fragmentów (jak Rodzaju 6) pozwala dostrzec, że pod opisem mitologizowanym przez religie, kryją się jak najbardziej ludzkie postaci.

Lucyfer w Biblii?

Słowo „lucyfer” pochodzi z łacińskiego wydania Starego Testamentu, gdzie Hieronim umieszcza właśnie to słowo („Quomodo cecidisti de caelo, lucifer, fili aurorae”). Obecne przekłady Biblii oddają hebrajskie słowo הֵילֵל (helel) nie jako imię, ale jako określenie:

* Jakże runąłeś aż z nieba, jaśniejąca gwiazdo, synu jutrzenki? (B. Paulistow)
* O, jakże spadłeś z nieba, ty, blasku, synu jutrzenki! (B. Ewangeliczna)
* O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo jasna, synu jutrzenki! (B. Warszawska)
* Jakże spadłeś z niebios, Jaśniejący, Synu Jutrzenki? (B. Warszawska)

Sam Izajasz identyfikuje „syna jutrzenki” jako człowieka (Izajasza 14:16-17).

W tłumaczeniu na łacinę Nowego Testamentu pojawia się również „lucyfer” (lucifer oriatur in cordibus vestris) w 2 Piotra 1:19 (” jutrzenka weszła w sercach waszych”), te słowa stanowiły podstawę dla stworzenia hymnu ku czci Chrystusa „Tu verus mundi lucifer” przez Hilarego z Poitiers. Ale już około 225 r. Orygenes identyfikował Lucyfera z Ks. Izajasza z diabłem, a potem atrakcyjną interpretację podchwyciła literatura popularna (Dante Aligheri i „Boska komedia”; Joost van den Vondel i „Lucyfer”; John Milton i „Raj utracony”). W ten sposób nieprzetłumaczony fragment Biblii łacińskiej Hieronima stał się przyczynkiem do szukania osobowego diabła w Starym Testamencie…