Papirus 52: informacje, zdjęcia i tłumaczenie

Niewielki fragment z całości, która być może obejmowała całą Ewangelię Jana, o rozmiarze 8,9 x 6,4 cm. Uważa się, że to najwcześniejszy istniejący zapis tekstu Nowego Testamentu (teza, że najstarszym jest 7Q5, nie zyskała akceptacji w szerszych kręgach uczonych), a jego datowanie, początkowo wyznaczane na 100 rok n.e. (a nawet 90 r. n.e.), obecnie niektórzy (Andreas Schmidt) skłonni są przesuwać na 175 r, czy wręcz na III w. Na pewno trudno ustalić precyzyjną datę, Paul Foster uważa, że tak precyzyjne określanie jak wyznaczenie jej na rok 125 jest nonsensem. „Analiza paleograficzna nie pozwala na taką precyzję w przypadku niedatowanego tekstu” – stwierdził.

Raymond Brown uważał, że wczesne datowanie (ok. 120 r. za najpoważniejszy argument przeciw późnemu datowaniu Ew. Jana). Jednak w książce „Myths and Mistakes in New Testament Textual Criticism” Elijah Hixson uznał, że nawet przesunięcie daty manuskryptu na 125 r. nie wyklucza tego, że ewangelia Jana mogła powstać w II wieku.

Znaleziony w Egipcie papirus stanowi świadectwo o prawdziwości początków chrześcijaństwa, zadając kłam niekiedy wysuwanej tezie, że to religia stworzona już w samym Cesarstwie Rzymskim ze względów politycznych. Co ciekawe, mimo tak skąpej liczby słów, papirus stanowi ważne świadectwo historyczne o człowieku postawionym przed władzami rzymskimi (przed Poncjuszem Piłatem) w Jerozolimie (w pretorium), a więc jest mocno osadzone w kontekście historycznym.

Papirus pochodzi z Kodeksu, co stanowiłoby dowód na odejście od tradycji obecnej w łonie ówczesnego judaizmu.

Ocena długości brakującego na papirusie tekstu pozwala stwierdzić, że tekst nie został skażony za sprawą dodatków lub usunięć części wyrazów. Poza niewielkimi i niemającymi wpływu na treść zmianami tekst jest zgodny z zapisem Ewangelii, który znamy z obecnych wydań Nowego Testamentu.

Colin H. Roberts obliczył, że cały kodeks mógł liczyć 576 stron.