Ksiega Kaznodziei 1. „To, co było, jest tym, co będzie; a to, co się stało, jest tym, co się stanie” (UBG)

Księga Kaznodziei 1:1

Słowa  Kaznodziei , syna Dawida,  króla  w Jerozolimie.

Księga Kaznodziei 1:2

Marność nad marnościami – mówi Kaznodzieja – marność nad marnościami. Wszystko jest marnością.

Księga Kaznodziei 1:3

Jaki pożytek ma człowiek z całego swego trudu, który podejmuje pod słońcem?

Księga Kaznodziei 1:4

Jedno pokolenie przemija, drugie pokolenie przychodzi, lecz ziemia trwa na wieki.

Księga Kaznodziei 1:5

Słońce wschodzi i słońce zachodzi, i spieszy do swego miejsca, z którego znów wschodzi.

Księga Kaznodziei 1:6

Wiatr idzie na południe i zawraca na północ, krąży nieustannie i znowu wraca na drogę swego krążenia.

Księga Kaznodziei 1:7

Wszystkie rzeki płyną do morza, lecz morze się nie przepełnia; do miejsca, z którego rzeki płyną, znowu wracają.

Księga Kaznodziei 1:8

Wszystkie rzeczy są pełne trudu, a człowiek nie zdoła tego wyrazić. Oko nie nasyci się patrzeniem ani ucho nie napełni się słuchaniem.

Księga Kaznodziei 1:9

To, co było, jest tym, co będzie; a to, co się stało, jest tym, co się stanie. I nie ma nic nowego pod słońcem.

Księga Kaznodziei 1:9

Księga Kaznodziei 1:10

Czy jest coś, o czym można by powiedzieć: Patrz, to jest coś nowego? I to już było w dawnych czasach, które były przed nami.

Księga Kaznodziei 1:11

Nie ma pamięci o dawnych rzeczach; także o tych, które będą, nie będzie pamięci u tych, którzy potem nastaną.

Księga Kaznodziei 1:12

Ja, Kaznodzieja, byłem królem nad Izraelem w Jerozolimie.

Księga Kaznodziei 1:13

I przyłożyłem się w swoim sercu do tego, aby mądrością szukać wszystkiego i wybadać wszystko, co się dzieje pod niebem. To uciążliwe zadanie Bóg dał synom ludzkim, aby się nim trudzili.

Księga Kaznodziei 1:14

Widziałem wszystkie sprawy, jakie się dzieją pod słońcem, a oto wszystko jest marnością i utrapieniem ducha.

Księga Kaznodziei 1:15

Tego, co krzywe, nie da się wyprostować, a tego, czego brak, nie da się policzyć.

Księga Kaznodziei 1:16

Tak więc pomyślałem w swoim sercu: Oto wzbogaciłem się i dano mi więcej mądrości niż wszystkim, którzy byli przede mną w Jerozolimie. I moje serce doświadczyło wielkiej mądrości i wiedzy.

Księga Kaznodziei 1:17

I przyłożyłem się w swoim sercu do tego, aby poznać mądrość, a także by poznać szaleństwo i głupotę. Ale poznałem, że i to jest utrapieniem ducha.

Księga Kaznodziei 1:18

Gdzie bowiem jest wiele mądrości, tam jest wiele smutku. A kto przysparza wiedzy, przysparza i cierpienia.