Thomas Hartwell Horne: Jak Boga rozumieli Żydzi

Teologia judaizmu była czysta, wzniosła i pełna oddana. Wiara w jedną, najwyższą, samoistną i w pełni doskonałą Istotę, stwórcę nieba i ziemi, była podstawą wszystkich religijnych instytucji Izraelitów i jedynym przedmiotem ich nadziei, lęków i czci.

Jego godna podziwu doskonałość i najwyższa opatrzność Jehowy – jako jedynego szafarza dobra i zła, życzliwego obrońcy i dobroczyńcy ludzkości – są opisane przez natchnionego prawodawcę Hebrajczyków przy użyciu niewymuszonych środków pokazujących jego niezrównaną wzniosłość; które, chociaż są dopasowane do naszych skończonych wyobrażeń za sprawą symboliki zaczerpniętej z ziemskich i zmysłowych obiektów, jednocześnie kierują nasze rozumienie w kierunku kontemplacji duchowości i majestatu Tego, który „mieszka w światłości niedostępnej” [1 Tymoteusza 6:16 – red.].

Zamierzonym celem prawa było nauczenie Izraelitów, że istnieje tylko JEDEN Bóg i uchronienie ich przed politeizmem i idolatrią, które szerzyły się wśród wszystkich narodów wokół nich.

[Jezus Chrystus i jego apostołowie] zachowują wszystko, co jest doskonałe w objawieniu Starego Testamentu; albowiem Chrystus przyszedł nie po to, aby zniweczyć prawo i proroków, ale żeby je wypełnić [Mateusza 5:17 – red.] i podnieść cały projekt religii już ustanowionej na wyższy poziom doskonałości.