Kim są karaimi i dlaczego odrzucają judaizm rabiniczny?

Podstawą wierzeń Karaimów i ich odrzucenie rabinicznego judaizmu jest werset z księgi Powtórzonego Prawa 4:2:

Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam (Biblia Tysiąclecia V).

Tak więc rabiniczne Prawo ustne nie jest przez nich akceptowane, ponieważ zostaje uznane jako ludzkie dodatki do Słowa Bożego. Nie podporządkowują się również oni autorytetowi rabinów, którzy uważają się jako jedynych władnych do interpretacji Pisma. Motto Karaimów brzmi:

„Poszukaj dobrze w Pismach i nie polegaj na niczyjej opinii”

Nie oznacza to odrzucania jakichkolwiek opinii z góry, ale ich obiektywną weryfikację w świetle Tanach.

Karaimi swoją obecną nazwę noszą od IX wieku n.e. Sami uważają, że od początku byli nazywani po prostu „sprawiedliwymi”. Jak podkreślają, w biblijnych czasach ludzie dzielili się jedynie na dwie kategorie: „grzeszników” i „sprawiedliwych”. Karaimi, jako wierni Bożym prawom, jak sami uważają, od nadania Prawa, nosili to drugie zaszczytne miano.

Większość czytelników Biblii z Ewangelii czy Dziejów Apostolskich kojarzy saduceuszy, którzy wiernie trzymali się Prawa. Karaimi idą ich śladami. Czy podobnie jak saduceusze nie wierzą w zmartwychwstanie? Obecnie większość deklaruje wiarę w „Dziesięć zasad wiary”, gdzie znajdują się doktryny zmartwychwstania umarłych i kary po śmierci.

Judaizm rabiniczny a ekspansja islamu

Karaimi uważają, że obecną pozycję judaizm rabiniczny zawdzięcza ekspansji islamu. To właśnie religia Mahometa w VII wieku dominowała na Bliskim Wschodzie, ale nie widziano potrzeby, aby Żydom narzucać nową religię. Sami mahometanie ustanowili egzylarchat – rodzaj autonomii, który funkcjonował już wcześniej pod rządami Sasanidów w Babilonie i Persji. Teraz za sprawą nieoczekiwanego poparcia ze strony nowo powstałej religii egzylarchat, w którym władzę dzierżyli rabini, zyskał autonomię, a poza tym władzę nad etniczną ludnością żydowską na terenie większości Bliskiego Wschodu. Teraz każdy Żyd, żyjący na tym obszarze, był poddany prawu narzucanemu przez judaizm rabiniczny ze swoją torą ustną, spisaną między III a V wiekiem.

Jak przypominają karaimi, opór ze strony samych Żydów był duży, ponieważ szczególnie we wschodniej części Imperium nigdy nie słyszano o Talmudzie / torze ustnej.

Poparcia rabinatowi udzielały władze islamskie. Przeciw nim wystąpił m.in. Abu Isa al-Isfahani, który nie akceptował Talmudu. Podobnie jak inne tego typu próby, jego rebelia zakończyła się fiaskiem.

CDN.

źródło: „As it is written. A Brief Case for Karaism„, Shawn Lichaa, Nehemia Gordon, Meir Rekhavi, Hilkiah Press (2006), s. 10